عزیز و نگار طالقانی
عزیز و نگار آخرین عاشقانه کلاسیک نگارش شده فارسی که تقریبا مربوط 400تا 500 سال پیش می باشد.
روایت یک عاشقانه دو دلداده به نام نگار و عزیز طالقانی هست که در کودکی به هم دل می بندندوبا هم عهد می کنند که ازدواج کنند. برخلاف میل قلبی نگار مادرش قصد می کند که او با کس دیگری ازدواج کند.
چند روایت برای سرانجام عزیز ونگار آورده شده است:
-غرق شدن در روخانه هردوی آنها.
-غیب شدن آنها.
-صحنه سازی برای اینکه عزیز ونگار غرق شده اند و مخفیانه با هم زندگی کردن.
– کنار هم به خوبی وخوشی زندگی کردن.
عزیز ونگار اهل روستای آردکان بودند
آردکان یک روستای قدیمی در بخش پایین طالقانه یک روستای سرسبز و آباد کنار شهرو روخانه
داستان زیر روایتی از این حکایت هست که به زبان محلی و در 9 قسمت نگارش شده .
داستان عزیزونگار قسمت اول
قِدیمان این روستا
دوتا بُرار زندگی می کوردُن،
یکی اُسمُش علااِدین به یکی بهااِدین این دوتا بُرار پیرمَردگِردیبن ولی خدا اوشان وَچه هانودابه خیلی دُلُشان وَچه میخواست به همین خاطُر هِمیشُک غُصه داربین
این دوتا بُرارخیلی با ایمان بین مَردُمه همیشُک کمک می کوردُن
هرشو نُمازی سَر به درگاه خدا دُعا می کوردن و از اولاد صالح می خواستون یک روز نماشان خانه شانی دَم سِکوی سر نیشتیبن
یک درویش اونجه ده رد میگردی مدح حضرت علی ره با صوت خوش
می خواند.
درویش بَرُسی اون بُرارانی وَر سلام واحوالپرسی کورد
بگوت:
شماکه اِندی صورت نورانی دارین معلومه با ایمان و باخدایین چِبه اِندی ناراحَتین
اون دوتا بُرارسَرگُذشت خودُشانه دِرویشی به تعریف کوردُن
بگوتون:
مادوتا بُراریم پیرگِردییم آرزوی یک وَچه داریم تا سَر پیری مای دستَ بِگیرون و مای دُله شاد کُنون
درویش بگوت:
ناراحت نباشین خُرجینُش ده دوتا سیب در بیارد یکی هادا علاادینه یکی هادا بهاادینه
بگوت ایمشوسیبانه نُصف کونین با همسرانُتان بُخورین خدا شماره بعداز نه ماه دوتا وَچه هامیدی یکی دختر یکی پسر
این دختر و پسری عقد آسمانان ده بَسته گِردیه بزرگ گِردین اونانه به عقد هم دَر بیارین.
درویش این بُگوت و غیب گِردی
اون شو علاادین و بهاادین سیبانه بُخوردون
بعداز نه ماه خدا یک پُسر هادا علاادینه
یک دُختر هادا بُهاادینه
پُسَری اُسمَ هانان عزیز و دُختری اُسمَ هانان نُگار .
عزیز و نُگار اِندی قَشِنگ بین مُثل پَنجه آفتاب
همه ی ده میامین اوشانی تامُشا
این دو تا وَچه یَواش یَواش گَته گِردین
صبح تا شو هِمدیگر ول نمی کوردُن هرجامیشین همراه میشین هیچکس نمی تانوست اوشانه سوا کُنه تا نِزدیک دَرس بُخواندُنُشان گِردی
اون وَقتان وَچانه می رُساندُن مَکتب
عزیز و نگارم بِشین مَکتب شروع کوردُن دَرس بُخواندُن خیلی دَرسُشان خوب به همه چیز,ره زود یادمی گیتون
وَچانَم کمک میکوردُن
همین طورکه گَته می گِردین هِمدیگری خاطُرخواه گِردین
عزیز یک اِنگوشتر هادا نگاره، نگارم یک دَستمال ویک شانه هادا عزیزه بِشین ایمام زاده قرآنی همراه عهد قَسم گِردین با هیچکس دیگه عروسی نُکُنون
اما از بَخت بَدُشان علاادین و بهاادین هردو تا یک مِریضی بِگیتون و از دنیابِشین این دوتا عاشُق تنها و بی یاور گِردین.
نُگار یک ننه ی بَدجُنسی داشت عزیزده خوشش نمی یامه نمیخواست اونان هِمدیگری هَمراه عروسی کُنون هرچی عزیز میامه نُگاری خواستُگاری ننه ش راضی نمی گردی
عزیزی نَنه بیامه نُگاری نَنه ور بگوت اِندی بَدجُنسی نُکون این دو نفر هِمدیگری عاشُق هَستون بُدا عروسی کُنون خوشبخت گَردون اگه باهم عروسی نُکنون هردو تا شان بَدبَخت می گَردون
نگاری ننه راضی نمی گردی یک روز نگاری ننه باخودُش بُگوت عزیز می رَسانوم شَهر خِرید عروسی تا عزیز بیایه
نُگاره شوهَرمی دیَم
عزیزی نَنه ره گول بِزی بُگوت باشه عزیزه بَرُسان قِزوین خِرید عروسی کونه بیاین نگاری خواستگاری عزیزوقتی اینه بُشنوست خیلی خوشحال گِردی خدا,ره شُکرکوردا سَمن قاطُرُشه سوار گِردی بَشه قِزوین خِرید عروسی.
نگاری ننه هم یک کاغُد بِنویشت خوارزاشی به بالاروچ
بگوت او دستت دره نوخور بیا نگاره عروس کُن و بَبُر
نگاری ننه خواروش بالاروچ شوهر کوردیبه
اونجه زُندگی می کورد
پُسَرش یک پُسَر بَدرخت وکَچَل به او,ره مَردوم کَل احمد صُدا می کوردُن
کَل احمد هم نُگاری خاطُرخواه به و
مال و مَنال زیادی داشت نگاری ننه میخواست نگاره هادیه او ره همین که کل احمد کاغذَ بُخوان از خوشحالی پَردَر بیارد فورا پول و پَله وِگیت و رِفیقانُشه همراه گیت اسب زین بِزین ساز و نُقاره زنان بیامین آردکان عروس بَبُرون
نگار وقتی بُفهمُست اِندی بُرمه زاری کورد
خودُشه بِزی نَنوشه
بگوت
مون کل احمدَ نمی خوام او ده بَدوم میایه هرچی اُلتُماس کورد اون ننه ی بَدجُنس قِبول نُکورد
بگوت عزیز گو هیچی نوداره کل احمد ثروتمنده
خلاصه نگار نَنُشی حِریف نَگوردی
نَنُش او,ره کل احمدی به عقدکورد و بگوت عروسَ سوار کونین زود بَبورین تاعزیز نیامیه همین جور که ساز و نقاره می زین عروس بیاردُن اسب سوارکُنون عزیز بَرسی بِپورسی اینجه چو خَبره بُگوتُن نگار و کَل احمدی عروسیه عزیز اینقدر ناراحت گِردی بیامه عروسی ره بُهَم بَزونه بِدی نگار دره اسب سوار می گَرده خیال
کورد نگار راضی گِردیه کل احمدی
هَمراه عروسی کُنه شُروع کورد این شعرَ بُخواندُن
آخه عزیز شاعر به ویشتَرگپانُشه
با شعری می گوت
اینه بُخواند
نگارم پاه نهاده قبضه زین
طمعه برکنده اولاد بهادین
عزیز سنگ دل آهی بر آرد
بریزد آسمان شاهین و پروین
عزیز و نگار قسمت دوم
نگار تازه بِدی عزیز بیامیه ازغصه ش اون روبَندی پُشت ده بُرمه می کورد
هیچ کاری دستُش ده بَرنمیامه
عزیزم از ناراحتی دوباره این شعربُخواند
نگارم چون سوارمادیان شد
دوچشمش برمن واشکش روان شد
الهی مادرکبرت بمیرد
نگارجانوم نصیب دیگران شد
این دفعه عزیز بِدی باز نگارهیچی نمی گو بگوت حتما نگار یادش بِشیه که ما قَسم قرآن بُخوردییم بُدا او,ره یادآوری کُنوم
این شعربخواند
کلام الله بیاحالت ببینم
میان حال احوالت ببنم
کلام الله قسم خوردم قسم یاد
به غیراز تونگیرم آدمی زاد
نگار تا بِدی عزیز از دُلتنگی
شعرمی خوانه و کلام الله ره یادکوردیه
بگوت:
اگه الان هیچی نگوعم عزیز فُکرمینه مون راضی گِردیم کل احمدی همراه عروسی کُنوم
نُگارم این شعر بُخواند
مَرا زور میبرن زور میبرن زور
مُنوک راضی نیم دور میبرن دور
مونی راضی کُنانی رو بِمیره
که تابوت بستن و گور میبرن گور
عزیزتازه متوجه گِردی که نگار راضی نی او,ره نَنُش زوری هادایه کل احمدَ نگارَ مادیان سوارکوردُن راهی گِردین عزیزم بار قاطُرُشه خالی کورد اوشانی پی ده راهی گِردی
نگارا و همراهانُش پیش ده میشیَن عزیزم با غم و غصه پی ده میشه همین جور غُصه دارمیخواند و پی سَرده میشه
تا بَرُسیَن آرموت اونجه وایستان یکمی خستگی دَر کُنون یک جای سرسبز پیدا کوردُن یک توت درختی بیخ بِنیشتون آرموتی دُخترُکان آوازه نگارَ بُشنوستیبَن که خیلی هنرمنده نَقشه ی گلدوزی خیلی قَشِنگ میکَشه عرقچین گُلدارمیبافه
بیامین نُگاری وَر او ده خواهش کوردُن اوشانی به نَقشه ی گلدوزی بَکُشه نگارم قبول کورد قلم دست گیت شروع کورد نَقشه بَکُشین عزیزم سایه بُ سایه اوشانی پی ده میامه وقتی نگار بِدی دَردانُش تازه گِردی این شعر نگاری به بُخواند
نگارجانم نشسته زیرتوت دار
قلم انگشتکانش می کنه کار
قلم انگشتکان را نقره گیروم
سر زانو نهاد نقشه ی پر کار
نُگارنَقشه ره بَکُشی همراهان هم خَستُگی در کوردُن راه کَتون طرف سوهان.
عزیز بیچاره هم حالان تالان پی ده میامه بَرُسین سوهان.
سوهانی مردُم عروسَ بِدین اوی به اُسفند دود بیاردُن اوشانه تعارف چاب و قلیان کوردُن
چایی ره بُخوردُن عروسَ اسبی سر سوار کوردُن و بشین طرف بالاروچ
عزیزم یک دالانی سَر نیشتیبه از بخت بَدُش شُکایت میکور
صاحب اون خانه اُسمُش زینب به زینب یک دُختر داشت نامش آهو به آهو هم عزیزی خاطرخواه به
وقتی بِدی عزیز عروسی پی ده می شو
عزیز ه محل هانونا سَرسنگین بَرخورد کورد
عزیزم این شعر آهوی به بُخواند
چبه ای آهوجان تو سرگرانی
نباید زین جهت غافل بمانی
برو در فکر دلدار دگر باش
مونم رسوای یار آردکانی
آهو وقتی بُفَهمُست عروس نگاره
خوشحال گِردی با خودُش بُگوت دیگه عزیز مال مون میگَرده
بَشه عزیزی به قِلیان بیارد با یک کاسه آش
این شعره عزیزی به بُخواند
بَکُش قلیان چو قلیان تمیزی
مواظب باش اون آش نریزی
بکش قلیان و دودش ره هوا کن
عزیز نازنین ما را دعا کن
عزیزم آهو ده تَشکُر کورد همین که دبه قلیانه بَکُشه قلیانی شیشه بُخورد زمین و بُشکی زینبی اوقات تَلخ گِردی شروع کورد غُر بِزین
عزیزم این شعر زینبی به بخواند
نشستم بر سر دالان زینب
شکستم شیشه قلیان تو زینب
شنیدم بهر قلیان بی دماغی
مونا قلیان بقربان تو زینب
زینب خُجالت بَکشی بیامه عزیز ده عذرخواهی کورد
عزیزم,دوباره بش نگاری پی سَر
نگار و همراهانش بِشین سَمت دُنبلید و مالخانی برسین دُنبلید دُنبلیدیان اوشانی به شربت و شیرینی بیاردُن عزیزم پی ده میامه خَسته و مانده هیچ کاری هم او ده بر نمیامه فقط ازدلتنگی شعرمی خواند
نگارم کوچ کرده کوچ کرده
پشت برسوهان رو بالاروچ کرده
برادر شاطر و داماد جلودار
عزیز بیچاره را مفلوج کرده
عزیزنگارقسمت سوم
نگاری همراهان تِشنه گِردیبین همه
اوی پی می چرخین یک دفعه
نگار بِدی یک سنگی بیخ یکمی نَم
داره
اونجه ره دستانُشی همراه چال کورد
چُشمه پیدا گِردی اوش خیلی خُنُک
و زلال همه اون او ه بُخوردُن
نگارم او بخورد و خدا ره شکرکورد
بعدها اون چُشمه ره نگار چُشمه
صدا می کوردُن مالُخانی خیلی جای
باصفایی به, به همین خاطُر دو روز
اونجه بوماندُن
عزیزم یکمی دورتر
خودُشه قایم کوردیبه تا وقتی که
نگاری همراهان حواسشان نَگُرده
نگار,ه بینه
بعدازدو روز نگاری
همراهان راه کتون طرف بالاروچ
همینکه نگار,اسب سوارکوردُن
بِدیَن عزیز اوشانی پی ده میایه
چند نفرُشان وایَستان عزیزی جلو ره
بِگیرون دیگه نگاری پی ده نیایه
پیش خودُشان بُگوتون ماچند نفریم
این جوان طالقانی یک نفره
مای به
عیب که نوتانیم اوی جلو ره بگیریم
عزیزخودُشه بِزی به خو اونان حمله
کوردُن عزیزی طرف
عزیزم خیلی دلاور به
زود جاهُش ده بَپُروست سَمن
قاطرش سوارگردی اونی خُرجینی
میان یک گُرز دبه گُرز وِگیت دوسه
نفرُشانه بِزی کل احمدی رِفیقان
فرارکوردُن طرف عروس از اینکه عزیز
ناراحت کُنون شروع کوردُن
ساز و نقاره بِزین و بَرَقصین
باخودشان قول و قرار هانان شوکی هوا تاریک گِردی عزیزَ بُکوشون نگار بُفَهمُست
بشه چشمه ی نزدیکی
بگوت
میخوام او بُخورُم
چُشمه ی وَر بِنیشت که
او بُخوره یَواشکی یک تیکه ذغالی همراه دستمالشی سر بنویش
این شعر و دستماله سنگی بیخ قایم کورد
این شعر بنویشت
بیا ای سنگ وصیت با تودارم
به زیرت یک امانت می گذارم
جوانی میرسد نامش عزیز است
حکایت را برایش می نگارم
عزیزطالقان برگرد و برگرد
یار شیرین زبان برگرد و برگرد
از این بالا نیا کشته شوی تو
هزارحیف آی جوان برگرد و برگرد
دسمال هانا سنگی بیخ یک نشانه
هم دنا سنگی سر
دوباره اسب سوارگِردی
پیش ده میشه ولی چُشمُش عزیزی پی دبه
نگارکه
رَدگِردی عزیز بیامه نگاری نُشانه ره
بِدی دستماله وگیت بُمالُست
چُشمانُش با دستمال خیلی درد دل
کورد و این
شعربگوت نگاری به بایک نامه هادا یک قاصُد بَبُره بگوت
نگار نازنینوم آردکانی
سنگ و سامان بُنایی مالخانی
دلم ناید که نفرینت کنم مون
بمیره شوهرت بیوه بومانی
نگارم وال بش کوه وال بش کوه
نگار مال منو کوهان ده میشو
سرخ دستمال برویش می زنه باد
نگین انگشتریش می دهد سو
عزیز این شعر و نامه ره هادا نگاری
به
او ره بُگوت نگارجان تو که مجبوری
بِشی
صلاح کار اینَ مون وَگُردُم
تو بشو مون میام بالا روچ اگه الان
بیام شاید جنگ گَرده و چندنفر کُشته
نگاری همراه خداحافظی کورد
بُگوت:
اگه زُنده بوماندُم میام
بالاروچ تو ره از دست کل احمد نُجات میدیَم
نگار و همراهانُش بِشین
رودبار
عزیزم اونجه بوماند
اِندی ناله کورد خوابُش بَبورد
خواب و بیدار دبه دوتا دارکوب بیامین
درختی سَر بِنیشتون
مثل عزیز و نگار
عزیز وقتی اون دوتا عاشُق بِدی
دوبار دردانُش تازه گِردی شروع
کوردناله کوردونا بخواندون
نگارم پانهاده قبضه زین
برو آهسته تر دخت بهادین
نه آخرمی روی ومیبری جان
برای عاشقان این نیس آیین
عزیزسوته دل آهی برآرد
بریزد آسمان شاهین وپروین
این شعره بخواند و مالخانی خوابُش
بَبورد یکدفعه یک اسبی صدا,او ره
خوده بیدارکورد
جاشده بَپُروست
شمشیرُشه وِگیت حمله کورد مُثل
یک شیرژیان
فکرکورد کل احمدی رفیقانون میخوان او,ره بُکوشون
همین که می خواست
شمشیری همراه او,ره بَزُنه بِدی یک جوان رشید بلند بالایی اسبی سَر
نیشتی
مُثل قُرص ماه
جوان بگوت :
نتورس مون اهل جنگ نیم شکارچی
هستوم راهم این طرفی گردیه اسب
ده جیربیامه خودُشه مَعرفی کورد
بگوت:
مون شیزاد هَستوم دلاور این
دوران
حلا تو خودُته مُعرفی کُن
بینوم از کیانی ای جوان زیبا رو
عزیز شیرزادی همراه سلام الیک گرمی
کورد او ره سُفرُشی سَر مهمان کوردو
بگوت:
ای شیرزاد پهلوان مونَم
هَستوم عزیز طالقان همه سرگُذشت
شه اوی به تعریف کورد
بگوت مونم
از عشق دلبرُم دیوانه گِردیَم این شعربخواند
کوه به کوه می روم تنگه به تنگه
کنارالهو چال صدای زنگه
به زور و حیله بردن دلبرُم را
گمانم قلب این مردُم چه سَنگه
چَروُداران شما آهسته رانین
دل دلدار مون بسیار تنگه
دلم خون عشق من خون دیده ام خون
سرا پایم زخون عشق رنگه
عزیزنگارقسمت چهارم
عزیز و شیرزاد شب اونجه بُماندُن تاصبح درد,دل کوردُن
شیرزادم ازسرگذشت عزیزخیلی ناراحت گِردی
بگوت :
مون پهلوان دورانوم بیا باهم گِردیم دونفری همه ی کل احمدی رفیقان حِریفیم
جنگ کنیم نگارَ وَگُردانیم هرکاری از مون برمیا تیی به انجام بدیم
عزیز بگوت
نه بُرار این کارفقط خودمی دست ده بَرمیا اگه جِنگ کُنیم شاید کسی کُشته گَرده این ازمردانگی بُ دوره
مون وِمی گردُم طالقان شکایت مینوم ازدست کل احمد که نگارَ به زور خودشی به عقد کوردی دوباره میشوم بالاروچ نگارَ میارُم
اونجه شیزاد وعزیز همدیگر
ده جدا گردین شیرزاد بیامه طرف
سوهان عزیزم همون مالخانی بُماند
شوگردی خوابُش بَبُرد تاریک صبح
یک زَرُچی صدا او,ره بیدارکورد زَرُچ غصه دار می خواند خودشی به
عزیزی دردان تازه گردی زرُچی به بوخواند
زرُچ جانا نُخوان تا مون بُخوانوم
نوای تو زده آتش به جانوم
دمادم می پری این سنگ به اون سنگ
تو بهر گل بُخوان مون بَهر یارُم
عزیزهمین طورکه دبه زرُچی همراه
درد,دل می کورد بدی یک درویش دره دور ده میایه مَتح حضرت علی ره می
خوانه
ازعین علی دیده مابینا شد
وز لام علی لسان ماگویا شد
در ،یای علی نورخدامی بینم
زان نور محمد و علی پیداشد
عزیز تادِرویش بِدی جاده پایَستا او,ره تعارف کورد درویشم
پیشتربیامه عزیزی نام و نِشان بُپُرسی بگوت ای جوان خوش سیما این
بیابان تنها چی مینی سَر و شُکلُت به
بیابان گردنمی مانه گمانوم از بُزُرگانی عزیزم خودشه معرفی کورد
بگوت:
مون عزیز طالقانیم سرگذشتُشه درویشی به بُگود درویشَ
بگوت:
توحلا خودُته معرفی کن بینوم
ازکیانی
درویش بگوت
مون ملاحسن کرکبودی هَستوم شغلوم معلمی
میشوم گیلان معلمی ولی مون از دور تو,ره میشناسُم
عزیز طالقان شاعربه مردوم او ره میشناختون
ملاحسن بگوت
راه که دِبیم بیام بِدیَم عروس می برُن پس اون تیی نگار به خیلی ناراحت گِردی
اون شو ملاحسن عزیزی مهمان گردی عزیز و ملاحسن
مال خانی بُماندُن نِصف شو هوا,ره ابر بِگیت سیاه کورد آسمانَ آماده ی بُبارُستون
عزیز این شعره بخواند
سیاه ابری بگیت کلوان کوه ره
پبش چشمم ببردون ماه رو ره
مونا کلوانیان با هم بجنگیم
شاید آبی دبندیم کهنه جو ره
شوکی مالخانی بوماندُن عزیزم تاصبح نگارشی تعریف کورد.
صبح ملاحسن این شعرَ عزیزی به بوخواند
عزیزطالقان توبس کن و بس
یار چنگ داده را کی آوری دست
برو در فکر دلدار دگر باش
فلک آب تو را جوب دگر بست
عزیز طالقان چندکنی تعریف یارت
تمام طالقان تنگ آمد به زارت
پریخان دلبرم درکرکبود است
که یک مویش می ارزد صدنگارت
عزیز ه بگوت حالا که نگارت, تیی دست
ده درشیه بیامونی همراه بیشیم کرکبود مون یک قشنگ خوار دارُم مونی خوار بین شاید
او,ده خوشت بیا یک گردش می نی شاید غُصه ت کم گرده
ملاحسن اِندی عزیز ه اسرار کورد عزیز راضی گِردی ملاحسنی همراه
بُشو کرکبود
عزیزا ملاحسن بیامین کرکبود وقتی کرکبودیان بُفَهمُستن عزیز طالقان ملاحسنی مهمانه بیامین
خوش آمد گویی عزیز اِندی جوان رشید و قشنگی به هرجا میشه دخترکان اویی عاشق می گِردیَن ملاحسنی خانه شام حاضرکوردُن ملاحسنی نامزه وخوارُش خودُشان بَزُک کوردیبیَن هی میامین اتاقی میان عزیز پذیرایی می کوردُن و هی میشین
عزیزم بدی دخترکان دست وِگیرنین این شعر بوخواند
مَکش سرمه توبی سرمه جوانی
مکن غمزه تو می یار نومانی
نه قد داری نه قامت نه جوانی
نه مثل یار من شیرین زبانی
نگارم سبزه و بالا بلنده
پریخان تو را کی می پسنده
نگارم دارد او صد ناز و غمزه
پریخان تو که کهنه لونده
این شعرکه عزیز بُخوامد دخترکان
بِشین دیگه نیامین اون شو کرکبود
عروسی به
ملاحسن میخواست عروسه عقد کُنه عزیز و ملاحسن بِشین عروسی اونجه عزیزَ نُشناختون او,ره تَحویل نِگیتون
بعد که ملاحسن عزیز معرفی کورد همه جاشان ده پایَستان عزیز بَبُردُن بلای مجلس او,ره خیلی احترام کوردُن عزیزم اوشانی به یکمی شعربوخواند
شوکی عزیز کرکبود بُماند صبح ملاحسن ده خداحافظی کورد بیامه
طرف نِویزُک بگوت میشوم یک
بارسیف نویزک ده هامی گیرُم میشوم بالا روچ نگاری ور
عزیز نگارقسمت پنجم
عزیز قاطُرُشه سیف بارکورد و بیامه بالاروچ سیف فروشی
کوچه بُ کوچه می گِردی سیف مردمَ مفتی هامیدا
تانگاری خانه ره پیدا کُنه نوتانُس نگاری خانه ره پیدا کُنه یک نامه بِنویشت هادا یک پُسَرُکه چند تا سکه هم او ره هادا با کمربَندُش
بگوت
این نامه ره بَبُر کل احمدی خانه هادی نگارَ این کمر بَندَم او ره نُشان بِدی پُسَرُک نامه بیارد کل احمدی خانه هادا نگارَ ، نگارم تا عزیزی خط و کَمربَند بِدی بُشناخت
نامه و کمربند هاگیت بُفَهمُست که عزیز بالا روچ دَره عزیز نامه ی میان بنویشتی به
شب تار است گرگان می برن میش
دو ذلفت را حمایل کن بیا پیش
زکات مست چشمانت ادا کن
بگوراه خدا دادم به درویش
نگاروقتی نامه ره بوخواند از بَخت بَدُش خیلی شکایت کورد
بگوت
مون گو اینجه زُندانیم راه چاره ای نودارُم
شومارُشه بُگوت یک سیف فروش بیامیه مونم خیلی هوس سیف کوردیم بشوم چند کیلو سیف هاگیرُم شومارُش بگوت نه شاید اون سیف فروش عزیز باشه کل احمد سُفارُش کوردی نگاراصلا حق نوداره خانه ده دَرشو
نگار بیامه بامی سر بِدی عزیز یک سِکوی سَر نیشتی مردُمم همین جور سیفانه مفتی میبرُن
یک نامه بنویش هادا همون پسرکه بگوت این نامه ره هادی اون سیف فروشه نامه ی میان این شعربِنویشت
عزیزا تو بیامی سیف فروشی
نمی دانوم که مستی یا بهوشی
برو در سرخرمن بار بنداز
شایدشکر لبان آنجا بنوشی
عزیزا بر سر دالان امروز
به روی چشم من مهمان امروز
دهی تو سیفها را رایگانی
مگه مال عزیز تالان امروز
پِسرُک نامه ره هادا عزیزَ ،عزیزم نگاری نامه بخواند خوشحال گِردی بَشه یک خرمن اُجاره کورد
چهل روز اونجه بُماند هرچی پول داشت خَرج کورد
مردُمم خرمنانه جمع کوردُن بِدی از نگار خبری نی
بگوت اگه ویشتر اینجه بُمانوم خرمنانی کاه بَبُرُن مردُم مونه مینون نیمیتانوم قایم گردُم
یک نامه نگاری به بِنویشت هادا نامه میانم این شعر بنویشت
بیا پیش ای نگار نازنینوم
بیا جانا بیا رویت ببینوم
خودت گفتی سر خرمن میایوم
خرمنان کاه نوماند تا کی نشینوم
الهی زن بمیره زن بمیره
زمین از دست زن آرام بگیره
دعایی می کنم آمین بگویید
زه خون زن زمین زنگار نگیره
نامه برسی نگاری دست اِندی غصه دار,گِردی آخه شومارُش نمیشت نگار بُشومیدان
همش او,ره می پاست نگارم نامه میان بِنویشت
برو یارا بگو یار آمدم من
لبانت پرگوهر کن آمدم من
شنیدُم یار غم بسیارخوردی
غم ان از دل تودر کن آمدم من
کل احمدی ننه چُشمانُش کوربه هیچ جا,ره نمیدی نگار شوکی بالشت شه هانا شومارُشی ور فرار کور بَشه خرمنانی سر
عزیزَ پیدا کورد اون شو عزیزی ور بُماند تا نصف شو عزیزو نگار درد دل کوردُن از بخت بدشان شُکایت
نصف شو هوا,ره ابربگیت نگار بگوت اگه باران بیا مون خیس می گردُم همه میفَهمون مون دیشو خانه دَنُبیم عزیز این شعربخواند
هوا ره ابر بگیته می دل غم
ترسوم باران بباره برسر من
ترسوم باران بباره لابیاره
میان لا بمانه دلبر من
من از دیدار یارُم سیرنمی شوم
اگه صدسال بمانوم پیرنمی شوم
اگر باران بباره مثل سیلاب
از آغوش نگاروم جیر نمی شوم
آسمان به قدرت خدا غُرغُر کورد و صاف گِردی باران نیامه یکدفعه بالاروچی خروسانی صدا در بیامه نگار عزیز بگوت دره صبح می گرده پایَست بیشیم باز
عزیز این شعر بخواند
خروسک بانگ نَزُن حالا سحرنی
مونا یار جدا کوردُن هنر نی
خروس بالاروچ کر گردی ولال
زه بیجا خواندنت هیچی بدترنی
اون شو باروچی خروسان لال گِردین مردُم می گوتون تا چند سال بالا روچی خروسان نمی خواندُن
هوا دَبه روشن می گردی نگار عزیز بگوت
الان هوا روشن می گرده مردُم مونه بینون انگشت نما می گردُم بشیم عزیز این شعر بخواند
شبانی خفته بودم بغل دوست
الهی ای شبان تو وانبی روز
گله ننمایم از شاهین و پروین
نموده شرم سارم کوکب روز
عزیز اجازه بودا نگار بشو باهم بیامین یک دو راهه بَرُسین اونجه باید جدا می گردین
عزیز نگار ده خدا حافظی کورد
بگوت بشو تا کسی تو ره نِدیه
مونم می شُم طالقان
بُهار میخوام بوشوم گیلان برنج بیارُم میام تو ره می بَرُم
عزیز و نگار اونجه همدیگرده جدا گردین عزیز این شعر بوخواند
سر راهم دوتا شد وای برمن
رفیق ازمن جدا شد وای برمن
رفیق ازمن جدا شد رفت غربت
به غربت مبتلا شد وای برمن
عزیزنگارقسمت شیشم
اونجه عزیز و نگار همدیگر ده جداگردین
عزیز بیامه طرف طالقان نگارم بَش کل احمدی خانه
عزیز خسته و ناتوان بَرُسی آردکان دیگه نمی دانوست چه کارکُنه بیامه آردکان
بگوت همین آردکان شروع می نوم قصر می سازُم اِندی بلند می سازُم اونجه بنیشوم رودباره بینوم
اِندی دیواره ی قصر بلند بِگیت آردگانی پیر مردُکان بُگوتون اگه عزیز این قصر بُسازه اگه زلزله بَزُنه خراب می گرده مای خانانه خراب مینه بیامین عزیزی ور بگوتون
عزیز طالقان جاهل نادان
مساز تو آردکان را قصروایوان
دست به دامن بزن البرز کوه را
سرش بنشین و رودبار,را نمایان
عزیزم این شعر اوشانی جواب بگوت
به توفیق خدای هی سبحان
بسازوم آردکان را قصروایوان
بسازوم قصر را بتمام رسانوم
ازاون جا روی دلداروم نمایان
نگارم بالاروچ بُماند شروع کورد دلتنگی یک مردُک مال طالقان به دبه میامه طالقان نگار خلوتی یک نامه هادا عزیزی به بگوت این نامه ره هادی عزیزه این شعر نامه میان بنویشت
توکه رفتی نگفتی چون کنم چون
دل پر درد داروم چشم پر خون
دراین خانه گمانم گبر باشد
میان گبر و کافرچون کنم چون
قدت را با قدوم اندازه کِردی
زخم چندساله ام راتازه کِردی
شدم تنها چو رو برخانه کردی
عزیزا تو مرا دیوانه کِردی
عزیز وقتی نگاری نامه ره بخواند از غصه ش سمندقاطُرشه سوارگِردی بشه طرف البرز کوه شاید نگاره بینه البرزکوه شروع کورد قصربُساتون همین جورکه کار می کورد این شعرم می خواند
دست به دامن زنوم البرز کوه را
شاید از دور ببینوم ماه رو را
دلم می خواست باشوم درکناروش
ببویوم جای گل اون خوب رو را
عزیز چندروزی البرز کوه بوماند هوا سَردگردیبه سرمای سختی بُخورد و مِریض گِردی دبه میمورد دیگه رمقی نوداشت
نمی تانوست تُکان بُخوره یک سنگی سر بِنیشت سَمندقاطرشی به این شعربخواند
سمندقاطربیابارت کنم من
حنا برکاکل و یالت کنم من
اگر ایمشو مرامنزل رسانی
کفل پوشان و تیمارت کنم من
سمندقاطربیامه سنگی پیش عزیزَ سوارکورد
بیامین آردکان عزیز مریضی سختی بگیت همه بُگوتون عزیز این مریضی ده در نمی شو حتما میمیره فقط هر چند وقت هوش میامه نگار صدامی کورد
عزیزی ننه یک نامه بنویشت نگاری به بگوت او دستُت دره نُخور بیا عزیز دَره میمیره
یک نامه دی هادا کل احمدی به بگوت نگاری نَنه مریض گردیه هرچه زودتر نگاره برسان تا نَنُش نُمردی او,ره بینه نگار وقتی نامه ره بِدی مُثل دیوانان اسب سوار گردی بیامه طرف طالقان وقتی برسی آردکان
بگوت :
اول میشوم عزیزی بامی سر بینوم چو خبره اگه زنده نباشه می شوم شهروروخانه خودُمه او میدیم تا این دنیا راحت گردُم
شاید عزیز بُموردی باشه مونه دروغ بگوته باشون بیامه بامی لو.عزیز بیهوش به یکدفعه هوش بیامه این شعر بخواند
نگارم برسر بام آمدو رفت
دوباره برتنوم جان آمدورفت
نمی دانم بگویم یانگویم
نگارم چشم گریان آمدورفت
خدارو شکر دلدارمن آمد
فلک بار دگر کام من آمد
بیا مادرنوازش کن نگارم
دوباره سوی چشمان من آمد
عزیز این شعربخواند دوباره بیهوش گردی
عزیزی نَنه فکر کورد عزیز دره بمیره واتوره میگو
شروع کورد برمه زاری کوردُن دوباره عزیز هوش بیامه این شعر بخواند
بهاره شاه بهاره مون نمیروم
تابستان وقت کاره مون نمیروم
پاییزان جمع کنم یک قوط روزی
زمستان زیر کرسی مون نمیروم
نگاروقتی بِدی عزیز زُنده هسته بیامه خانه میان چند روزی عزیزی خانه بُماند اندی او ره پزیرایی کورد تاعزیزی حال بهتر گردی
همین جورکه دبه حالش بهترمی گردی این شعر می خواند
دو دستانت به دستم ده نمیروم
از اون بوی خوشت آروم بگیروم
من اون بوی خوش روی قشنگت
چو اکنون دیده ام دیگر نمیروم
عزیزی حال که بهترگِردی نگاربگوت بُدا مون بُشوم بالاروچ اگه کل احمد بیا اینجه میشو شکایت مینه مای به بدترمیبو
عزیزم بگوت دیگه هرچی سختی بَکُشیی تومام گردی
تو بشو مون بهار میشوم گیلان میام از دست کل احمد شکایت مینوم تو ره از دستش نُجات میدیم
عزیزنگارقسمت هفتم
نگارخداحافظی کورد بَش بالاروچ عزیزم طالقان بُماند
تابُهار رفیقانُشی همراه راهی گِردی بُشو گیلان راه ده که دبین میشین بالاروچ ده رَد گِردین نگار دبه جو زمینی میان جو میچی عزیز دور ده نگار بِدی این شعره بُخواند
نگارُم جو میچینه جومیچینه
بلور سینه ره دوجال دچینه
بدا اون جو بومانه سال تاسال
هرآن ابله بُکاشتی خود بچینه
اینه بُخواند و چُشمانش پر اشک گردی
ورفیقانشی همراه بَش طرف گیلان
راه ده دبین میشین عزیز بِدی کل احمد,درمیا بَشه یک سنگی پُشت قایُم گِردی رفیقانشه بُگوت اگه کل احمد بدیین بوگوعین عزیز از عشق نگاربُمرد
رفیقانش سمندقاطری پالانه پَس پَسا هانان
قاطری بَنده بِگیتون و سر و کله زنان
بَرُسین کل احمدی وَر کل احمد بُگوت چبه بُرمه مینین پَس عزیز کو
رفیقان بگوتون عزیز از دوری نگار مریض گِردی راه ده بُمرُد
او ره قاضی مَحله چال کوردیم
کل احمد خوشحال گِردی جَر جیر بَپُرُست و برقصی
دوتا انبام نُخود وکیشمیش اونانه مُژدُگانی هادا
بُگوت مونه بَبُورین عزیزی قَبری سر قاضی محله تازه یک نفر بُمردی به اونی قبرَ کل احمد نُشان بُدان کل احمد اون قَبری سَر شَستُک بِزی و بَرقصی قَبری صحُانان اِندی کل احمد بِزین خونین و مالین کوردُن
کل احمدکُل شُل و پَل بَش بالاروچ عزیزو رفیقانش بیامین طرف گیلان
بَرُسین مَران اونجه یک دختر دبه اُسمُش بانوجان به ، بانوجان تا عزیز بِدی
عزیزی خاطُر خواه گِردی
عزیز هرجامی شه دخترکان اوی خاطرخواه می گِردین
بانوجانم مُثل عزیز شاعر به
وقتی عزیز و رفیقانُشه بِدی خیلی خوشحال گردی اوشانه تعارف خانه کورد بَبوردخانه شان اینقدر اوشان پذیرایی کورد عزیزم از اینکه بانو دست از سرُش وگیرَ این شعربانوجانی به بُخواند
قشنگ دلبری و خوش زبانی
حقیقت خوبروی و مهربانی
ولی با اون همه شکل و شمایل
بُدان اصلا مونی یار نومانی
بانو جان این شعر جواب عزیز بگوت
عجب رعناجوان و دلنوازی
میان نوجوانان سرفرازی
نگارت رفته از دستت حذر کن
عزیزا فکر دلدار دگر کن
عزیزم بانوی جواب بُگوت
مون عاشق نگارم هیچ کس دیگه نگاه نمی نوم تو خیلی دخترخوبی هستی بُشو یک دلداردیگه خودتی به پیداکُن مون بدرد تونمی خوروم
بانوجان ده خداحافظی کورد راه کَتون طرف گیلان
بیامین تا بَرُسین قلعه گردُن نزدیک قلعه گردُن بَرُسین بدین دخترکان برنج زمینانی میان پاهانُشان تا زانو دبه گلی میان ویجین می کوردُن عزیز بِدی هریکی از اون یکی قشنگتره خنده کوردا این شعر بُخواند
بهار است گلرخان اندر وجینند
همه مخمل کت و زردک جبینند
خدا خراب کنه رسم گیلان را
همه حوری صفت دستان گلینند
عزیز پیشتربیامه خنده کنان اون دخترکان دَ کدخدای خانه سُراغ بِگیت کدخدای دخترم اون دخترکانی میان دبه
اُسمش گُلناز به تاعزیز بدی یک دل نه صد دل عزیزی عاشق گردی این شعر عزیزی به بُخواند
کلاه ره کَج بونایی طالقانی
دو زولفان رج بونایی طالقانی
گمان کوردی گیل دخترلونده
ما ره نیشخند زنی ای طالقانی
عزیزم با اوقات تلخی این شعربنویشت
بُگوت گیل دختر مهربان باش و طعنه نَزُن این شعرگلنازی به بُخواند
طالقانی نیم لولاییم مون
مُثال بلبلان شیداییم مون
پی یار میپَرم شاخه بُ شاخه
چون آشنا نیم بیگانیم مون
مونه طعنه نَزُن ای گیل دختر
مون هستوم از تبارم نیک اختر
گلناز تازه بُفهمُست این عزیز طالقان هسته او ره خیلی احترام کورد بگوت مون گلناز کدخدای دخترُم بیشیم مای خانه
شما ره برنج خوب واعلا هادییم پیش ده بشه آقاشه بُگوت این عزیز طالقانی مون اوی خاطر خواه گِردیم
دیگه نمی تانوم بی او زندگی کنُم یک شام مُفصلی حاضر کورد عزیز و رفیقانشی به
عزیزم بَشه وضوبِگیت بیامه نماز بُخواند کدخدا خیلی خوشش بیامه
عزیز بگوت
دُخترم گلناز تیی عاشق گِرستی ایمشو بُخوسیم فردا عاقد بیاریم شما ره عقد کُنه
مهمانی اطاقی میان اوشانی به جاه بَنگتون
گلنازم بیامه رختخوابُش بیار عزیزی وَر
بگوت اگه اینجه نُخوسُم داد و فریاد مینوم همه خبر گَردُن
عزیز بگوت مون تیی همراه نامَحرَمم این از جوانمردی بُ دورَ نمک بُخورُم نمکدان بُشکُنوم
بُشو بُخوس مونم از خدامی خوام تیی همراه عروسی کُنوم
همینکه گلناز بَشه بُخود عزیز بالُشمُشه وگیت یَواشی هانا رختخوابشی میان رفیقانش بیدارکورد
بُگوت پایَستین شبانه بیشیم اگه صبح گرده نمی تانوم گلنازی دست ده درشوم
عزیزو رفیقانش پایَستان تاریکی قاطرانه بار کوردُن راه کَتُن طرف رود بار یک نامه ی خدا حافظی بِنویشت هانا رختوابی سر و بَش
زَنوم چهچه بگردوم دور باغت
گذاشتم نامه ای در اون اطاقت
منم پابند عشق نازنینی
نبینم غیر او زیبا جبینی
کبوترچون زبامم پرکشیده
دلم را برده و در بر کشیده
قسم دادم قسم خوردم به قرآن
به دیگر یار نبندُم عهده و پیمان
عزیزونگارقسمت هشتم
نِزدیک صبح و هوا دَبه روشن می گِردی گلناز خوده پایَستا بیامه عزیزی بالا سر هی صُدا کورد و او ره تُکان بُدا
از خوشحالی بُخواند
وَرُس بارکن که وقت باربگذشت
میان من و تو قرار بگذشت
خودت گفتی رویم چون مه درآیه
مه آمد از لب تالار بگذشت
گلناز هرچی عزیزی رختخواب تُکان بودا عزیز صُداش در نیامه
تازه حالیش گِردی که عزیز فرارکوردی از غیضش این شعر بخواند
سلمباری رجه زنگی صدایه
بشین بینین کدام بنده خدایه
اگه سبز قباکارش نودارین
اگه آبی قبا باباش در اورین
آخه عزیز همیشک آبی قبا تَن می کورد خلاصه عزیزو رفیقانش گلنازی دست ده درشین بیامین طرف بالاروچ عزیز رفیقانش روانه طالقان کورد
بگوت شمابشین طالقان مون همینجه می مانوم تانگارخودمی همراه بیارُم یااینجه میمیروم یا نگارَکل احمدی دست ده آزاد مینوم یک نامه نَنُشی به بِنویشت از نَنُش خداحافظی کورد بُگوت اگه ونُگِردیم مونه حلال کُن رفیقانش بِشین عزیز بالاروچ بُماند قاطُرُشه یک جا هروک کورد بیامه کل احمدی خانه بگوت مون کل احمدی رفیقم کل احمد بشی گیلان برنج بیاره بگوتی مای خانه بُمان تامون بیام کل احمدی ننه چشمانش کور به هیچ جا ره نمیدی وقتی بِدی کل احمدی رفیقه او,ره پذیرایی کورد اوی به بامی سر جا بِنگت بُگوت بُشو بُخوس وقتی عزیزبشه بخوسه کل احمدی ننه تَرسُش بگیت بگوت نبادا این جوان عزیز باشه بیامی نگارَ بَبُره بیامه بامی سربگوت
توعزیز نیی عزیز بُگوت مون عزیز باشوم عزیز از عشق نگار چندماه پیش بُموردی ولی زُنوک خیلی زِرنگ به باور نُکورد شوکی نگاره یک چادُری همراه دَبُستا خودشی دیم بُخوت
همینکه خوابُش بَبُرد عزیز بیامه نگار واز کورد یک بالُشت بیار دَبُستا پیرزُنوکی دیم نگارفراری بودا نگارم مثل اینکه جهنُم ده آزاد گردی باشه
سَمن قاطر سوارگِردی شبانه بیامه طالقان
کل احمد که بِشیبه گیلان فکر می کورد عزیز بُمردیه چندتا ساز و نقاره زن خودشی همراه بیار تادوباره نگاری همراه عروسی کُنه
وقتی بیامه بالاروچ بِدی عزیز نگار فراری بُدایه بَشه رودبار حاکُمی وَر از دست عزیز شُکایت کورد
بُگوت مونی زُنه فراری بودایه
حاکم رودبارم دوتا مامور بَرُسان طالقان بگوت:
بشین اونجه پُرس و جو کُنین بینین ماجرا چیه
ماموران بیامین آردکان مردُم ده پُرس و جوکوردُن
مردم همه بگوتُن عزیز بی تقصیره کل احمد
نگاره بازور عقد کوردی ماموران بیامین عزیزی خانه عزیز اوشان خیلی پذیرایی کورد شوکی اونجه بُماندُن صبح عزیز بُگوتون ما ،ماموریم ومعزور باید مای همراه بیای رودبار
عزیز و نگار بَبوردُن رودبار حاکم ماموران ده بُپُرسی تَحقیقات کوردین
کل احمد راست می گو ماموران بُگوتون نه کل احمد دروغ می گو نگاره به زور خودشی عقد دربیار دیه
عزیز خیلی آدم باایمان و با خدایی هَسته
کل احمد خیلی بی لیاقت نگارنباید همچین آدُمی زُن باشه
عزیز تاحالا دستُش به نگارنُخوردی مرد نگارم زن پاکدامن و نجیبی هَسته هیچ کار ناشایستی نُکوردین این دونفر
فقط همدیگری عاشق هَستون
حاکم رودبار دستور بودا کل احمد و
عزیزه بیاردُن محکمه ی میان
عزیز وقتی بیامه حاکُمی وَر یک تعظیم و عرض سلام کورد
حاکم و کدخدای رودباره بَشه یک کُنار وایَستا نگارم یک چادُر مِشکی سرکوردیبه نُقاب بِزیبه بیامه سلام الیک کورد بَشه یک گوشه وایَستا
کل احمد بیامه مُثل یک حیوان سَرُشه جیر بَنگت همون وَسط تلو تلو میخورد حاکم شروع کورد اوشان ده سوال وجواب کوردُن
کل احمد بُگوت این نگار مونی همراه ناسازگاره از روزی که مونی زُن گِردیه نیشتی مون او,ره دست بَزُنُم
شما او,ره مجبور کونین بیایه خانه
اون دوتا مامور بُگوتون نگار اصلا کل احمده نمی خوا
نَنُش او,ره مجبوری هادایه کل احمدَ نگار یک دُختر باسواد و با کمالات هسته اصلا باکل احمد جور دَر نمیا حاکم رود بار می خواست اونانی فَهم و شعور امتحان کُنه بُگوت
هرکدامتان یک شعر بُخوانین کل احمدَ بُگوت اول تو بُخوان کل احمد بُخاند
یک کلاس ودوکلاس را من بقربان
پنی و لورو ماست را من بقربان
نه ماموران دانند نه حکومت
ثناکی شیرلواش را من بقربان
حاکم عزیز بُگوت حلا توبُخوان عزیز بُخواند
محمد مصطفی را من بقربان
علی شیر خدا را من بقربان
عجب حکمی کُردحاکم رودبار
کیا و کدخدا را من بقربان
حاکم نگاره بُگوت حلا تو بُخوان نگار بخواند
عزیز آردکان را من بقربان
یار آزرده جان را من بقربان
چه پرسیدی زه من رای تمایُل
همان رعنا جوان را من بقربان
عزیزنگارقسمت نهم
حاکم رودبار کیا و کدخدا با هم مَشوَرت کوردُن
بُگوتن چند تا زُناکان نقاب بَزُنُن بیان حیاطی میان
عزیز و کل احمدَ بیارُن هر کس نگارَ بُشناخت نگارمال اون باشه
زوناکانه بیاردُن حیاطی میان کل احمد
بُگوتُن نگار کُدامه
کل احمد چند تا ره بُگوت اینه یکی حاکمی زُن به یکی کدخدای دُختر به همش غَلط بُگوت
عزیزَ بُگوتُن تو بُگو نگار کدامه عزیز این شعربُخواند
نگارم چادر شب رنگ داره
دوپایش برسر یک سنگ داره
به زور دادن او را برکل احمد
رخی پژمرده قلبی دلتنگ داره
نمی دانَم بگویم یا نگویم
زره پوشیده میل جنگ داره
حالم رودبار بُگوت حالا که نگاره زوری هاداینه کل احمدَ عقدُشان باطلَ
کل احمد باید نگاره طلاق بدیه
نگاری طلاق هاگیت و عزیزبگوت نگارمال توهَسته بیشن طالقان
باهم عروسی کنین عزیز و نگاراز حاکم و همراهانش خداحافظی کوردُن خوشحال و خندان بِشین طرف طالقان بیامین مالخانی شوکی اونجه بُماندُن تاصبح همدیگری همراه درد و دل کوردُن و خداره شکر کوردُن که کل احمدی دست ده راحت گِردین صبح راهی گِردین طرف آردکان مردُم آردکان با ساز و نُقاره بیامین عزیز و نگاری پیشواز گوسفند قربانی کوردُن نگار می خواست بشوخانه شان نَنُش او ره راه نودا
بُگوت حالاکه کل احمد ده طلاق هاکیتیی مون دیگه تو ره خانه راه نمی دیم
نگار هرچی آه وناله کورد نَنُش قِبول نُکورد
نگار عزیز بگوت مون نَذر کوردیبم اگه کل احمدی دست ده راحت گردُم بیشیم خراسان پای بوس امام رضا
عزیز ننه بِدی نگارَ نَنُش ازخانه بیرون کورد
بازم بیامه نگاری خواستگاری نَنُش راضی نَگُردی
چندتا بزرگتر بیامین نگارَ عزیزی به عقد کوردُن
عزیز و نگار بِشین خراسان زیارت وقتی وگُردین عروسی کُنون
وقتی بشین نگاری ننه یک نامه بِنویشت کل احمدی به بُگوت ای بی غیرت اونجه وایَستای عزیز بیامه نگار تیی دست ده هاگیت هیچ کاری نوکوردی
کل احمد غیضش بگیت چند تا رفیقانشه همراه گیت بیامین طرف طالقان
همین که بَرُسین نِزدیک آردکان عزیز ونگار خراسان ده وگُردیبین میامین طرف آردکان
بُهار به شهروروخانه سیلابی به همون رودخانه دم کل احمد و رفیقانُش حمله کوردُن طرف عزیز
عزیزم گُرزُشه که همیشُک همراهش به در بیارد
حمله کورد اونانی طرف چند نفر بِزی لَت و پار کورد
کل احمد بیامه پیش میخواست با خنجر عزیزی شُکمه پاره کُنه
عزیزم گُرزَ بُلند کورد بِزی کل احمدی کَله کل احمد بَکُت زمین بُمُرد
عزیز چون خیلی با ایمان به وقتی بِدی یک نفر کُشته گِردیه
خیلی ناراحت گِردی بُگوت ای وای خدایا توبه
عزیز طالقان کُجه و آدُم کُشی با سَمن قاطُرُش بِزی به شاهرود او,او ره بَبُرد نگارم وقتی بِدی عزیزَ او دره می بَره خودُشه پَرت کورد شهرو روخانه ی میان
او نگارم بَبُرد هردو تا عاشق پاک غرق گِردین
او اوشانه بَبُرد تا نِزدیک مِنجیل مردُم منجیل اوشانه او ده بِگیتون همونجه دَفن کوردُن
میگن هنوز قَبرُشان منجیل دَره
این دوتا عاشق پاک زمین بُ همدیگر نَرُسین عُشقشان آسُمانی گِردی
خدا هردو تا شانه رَحمت کُنه
پایان
✍️اشرف حکیم الهی
منبع:کانال ایتا baraghanrostayekohan
دیگر عشاق این سرزمین:
▪️عزیز و نگار دو دلداده طالقانی و جاری و ساری در فولکلور مردمان پای البرز کوه و سایر نقاط ایران
▪️امیرارسلان و فرخ‌لقا «عشاق قدیمی در افسانه‌های فولکلوریک ایران»
▪️بهرام و گل‌اندام «عشاق قدیمی در افسانه‌های فولکوریک ایران»
▪️بیژن و منیژه «عشاق مطرح در شاهنامه فردوسی»
▪️خسرو و شیرین «عشاق داستانی از نظامی گنجوی»
▪️زال و رودابه «عشاق مطرح در شاهنامه فردوسی»
▪️زهره و منوچهر «عشاق نام‌برده شده در دیوان ایرج میرزا»
▪️فرهاد و شیرین «عاشقانه‌ی ناتمام ۱۰۷۰ بیتی در قالب مثنوی از وحشی بافقی که به تقلید از خسرو و شیرینِ نظامی سروده شد»
▪️لیلی و مجنون «این داستان عاشقانه در اصل عربی بوده، اما پس از طرح در اشعار شعرای فارسی‌زبان همچون نظامی گنجوی و جامی و مکتبی شیرازی و… شهرت پیدا کرده‌است»
▪️وامق و عذرا «منظومه داستانی از عنصری»
▪️ویس و رامین «منظومه ای از فخرالدین اسعد گرگانی»
▪️همای و همایون «مثنوی‌ای سروده خواجوی کرمانی»
▪️رستم و تهمینه «از شاهنامه فردوسی»
▪️سلیم و میترا «عشاق داستانی از نظامی گنجوی و شاهنامه فردوسی و امیر خسرو دهلوی و خواجوی کرمانی»
▪️اورنگ و گلچهر
▪️وفا و مهر «شاعری به نام ابومحمد رشیدی معاصر مسعود سعد داستانش را به رشته نظم کشیده‌است»
▪️بهرام و آزاده «عشاق دوران ساسانی؛ بهرام گور پادشاه ساسانی که عاشق نوازنده رومی به اسم آزاده می‌شود. داستان بهرام و آزاده نه تنها بر بشقاب‌ها و دفینه‌های زمان ساسانی، ثبت شده بلکه فردوسی در شاهنامه و نظامی در هفت پیکر آن را دستمایهٔ سرودن ابیاتی زیبا کرده‌اند»
▪️هانی و شیخ مرید «عاشقانِ بلوچ که داستانشان قرن‌ها سینه به سینه گشته و امروز نیز در بلوچستان بر سر زبان‌هاست»
https://www.karajshahr.ir/wp-content/uploads/2025/06/Aziz-va-Negar.pdf
پیونده های مربوط: