ایرانیان قدیم شادی و نشاط را از موهبت های خدایی و غم و اندوه و تیره دلی را از پدیده های اهریمنی می پنداشتند.

آیین جشن نوروز ـ جشن مهرگان ـ جشن سده جشن چهار شنبه سوری ـ جشن شب یلدا و بسیاری سنت های دیگر بیانگر این واقعیت است که ایرانیان پس از رهایی از بیدادگری و ستم به شکرانه بازیافتن آزادی جشن برپا می کردند و پیروزی نیکی بر بدی ، روشنایی بر تاریکی و داد بر بیداد را گرامی می داشتند .

شب در دوران کهن مظهر تاریکی و تباهی و وحشت بود ، به همین دلیل مردمان در قدیم سعی می کردند شب هنگام با افروختن آتش و افزودن نور خانه را روشن نگاه دارند تا پلیدی و تباهی به خانه راه نیابد.

متل گویی ـ شکلی از شعر و داستان خوانی ـ شاهنامه خوانی ـ سنتی هستند که این روزها به تدریج به خاطرات می پیوندند و یادآور روزهایی است که کرسی گرمابخش روزها و شب های سرد زمستان بود.در آن روزگار که برخی از پدران و مادران ما شمه ای از آن به یاد دارند .
پیرترها برای همه قصه تعریف می کردند و آیین یلدا و شب چله با خوردن آجیل مخصوص ، هندوانه ، انار شیرین همراه بوده است.

جالب است بدانید تنقلات شب یلدا یا همان شب چله همگی جنبه نمادین داشته ودارد در مجمووع نشانه برکت و تندرستی و شاکامی است.انتخاب این میوه ها که بیشتر کثیر دانه هستند به این دلیل است که انسان با توسل به برکت خیزی و پردانه بودن این میوه ها خود را مانند آنها پربار و باروری را در خود افزایش دهند.

تعزیه خوانی